Obecna pogoda. 20:17. 48° F. RealFeel® 45°. Jakość powietrza Umiarkowana. Wiatr ESE 5 mili/h. Porywy wiatru 5 mili/h. Niewielki deszcz Więcej szczegółów. Gdy w Palmową Niedzielę słońce świeci, pełne będą stodoły, beczki i sieci. Gdy w Popielec pogoda służy, suchą wiosnę wróży. Gdy w Popielec pogoda, wiosna będzie sucha, gdy deszcz, będzie mokra, a jeżeli zimno, będzie zimna. Gdy w Ruperta niebo jasne będzie, w lipcu takiż czas pogody wszędzie. Pogoda jest zmienna, a każdy z nas ma swoją ulubioną. Jedni wolą ciepłe dni, gdy żar leje się z nieba, innych koi deszcz, a wszyscy fani sportów zimowych tylko czekają na śnieg idealny do szusowania. W języku angielskim jest wiele wyrazów i zwrotów związanych z pogodą, a w tym tekście przybliżymy te najważniejsze. Wyniki wyszukiwania: jeszcze zaświeci słońce i zmieni się pogoda (538093) Wszystkie (538604) Wykonawcy (511) Teksty piosenek (538093) Wykonawcy (511) Pogoda Słupsk, Osiedle Piastów 1°. Sprawdź prognozę pogody dla Słupsk. Pogoda na dziś, jutro, weekend i 45 dni. Temperatura, opady, wiatr i jakość powietrza dla Słupsk. Obecna pogoda. 19:50. 53° F. RealFeel® 47°. Jakość powietrza Umiarkowana. Wiatr ESE 8 mili/h. Porywy wiatru 10 mili/h. Pochmurno Więcej szczegółów. nxsP. numer podkładu: 5822 pieśń ludowa OpisWkraczamy na chwilę w tzw. swojskie klimaty, czyli na grunt muzyki ludowej. Kolejny podkład MIDI i audio/mp3 poszerzający naszą ofertę dotyczy znanej piosenki, a jednocześnie poloneza ludowego - A JAK BĘDZIE SŁOŃCE I POGODA. Polecamy! Fragment tekstu:A JAK BĘDZIE SŁOŃCE I POGODA - pieśń ludowa Tonacja G-dur A jak będzie słońce i pogoda, słońce i pogoda, pójdziemy se razem do ogroda, pójdziemy se razem do ogroda. Będziemy se fijołeczki smykać, fijołeczki smykać będziemy se ku sobie pomykać, będziemy se ku sobie pomykać. A gdy będzie lato już gorące, lato już gorące, będziemy se wić wianki na łące, będziemy se wić wianki na łące. / instrumental / I pójdziemy na złociste pole, ... W upalne dni warto unikać słońca i dbać o nawodnienie Kolejna fala upałów w Polsce. Temperatura może zbliżyć się do rekordowych wartości. Synoptycy ostrzegają! Jakie wartości pokażą termometry? Kiedy skończą się upały i spadnie deszcz? Upały w Polsce dają się we znaki. Według synoptyków, w najbliższym czasie, będziemy doświadczać rekordowych temperatur. Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej wydał ostrzeżenia przed upałami dla niemal całego kraju. Pamiętajcie, by w gorące dni pić dużo niegazowanej wody i ograniczyć przebywanie na słońcu. Okna w domach powinny być zamknięte i zasłonięte. Wychodząc z domu, dobrze jest zakładać nakrycie głowy oraz stosować kremy z filtrem UV. Nie jest też wskazane spożywanie alkoholu. Nie lekceważcie objawów przegrzania organizmu takich jak: przyśpieszony oddech, ból głowy, nudności, zawroty głowy, dreszcze. Pamiętajcie, by o siebie dbać! Jesień 2022 - pogoda. Jak będzie we wrześniu, październiku i listopadzie? Czy czarne samochody grzeją się bardziej w słońcu? [TEST] | ESKA XD - Prosto z salonu #53 Upały w Polsce - rekordowe temperatury Dzisiaj (21 lipca) termometry wskażą nawet 38 st. C na Dolnym Śląsku i w Wielkopolsce. Będą to rekordowe temperatury w Polsce. Koniec lipca będzie naprawdę gorący! Termometry, niemal niezmiennie, będą pokazywać od 25 st. C do około 33 st. C. IMGW - ostrzeżenia przed upałami IMGW wydał ostrzeżenia pogodowe dla niemal całej Polski. Alerty przed żarem lejącym się z nieba będą obowiązywać aż w 15 województwach! Najwyższy poziom, trzeci, będzie obowiązywał łącznie w siedmiu województwach. Alerty IMGW najwyższego stopnia zostały wydane dla województw: lubuskiego wielkopolskiego, poza powiatem kolskim zachodniopomorskiego, dla powiatów południowych kujawsko-pomorskiego, dla powiatów zachodnich dolnośląskiego, dla powiatów północnych opolskiego śląskiego, dla powiatów: kłobuckiego, lublinieckiego, gliwickiego i raciborskiego Ostrzeżenia będą ważne do godziny 20 w czwartek. Alerty IMGW drugiego stopnia wydano dla województw: zachodniopomorskiego, poza powiatami północnymi i objętymi ostrzeżeniami trzeciego stopnia pomorskiego, z wyjątkiem powiatów: puckiego, Gdynia, Sopot, Gdańsk, nowodworskiego, malborskiego, sztumskiego kujawsko-pomorskiego, poza powiatami objętymi ostrzeżeniami trzeciego stopnia mazowieckiego, z wyjątkiem północno-wschodniej części województwa łódzkiego śląskiego, z wyłączeniem powiatów z ostrzeżeniami trzeciego i pierwszego stopnia dolnośląskiego, dla powiatów: zgorzeleckiego, lubańskiego, lwóweckiego, złotoryjskiego, jeleniogórskiego, Jelenia Góra, kamiennogórskiego, jaworskiego, świdnickiego, wałbrzyskiego, Wałbrzych, dzierżoniowskiego małopolskiego, z wyjątkiem powiatów nowotarskiego i tatrzańskiego podkarpackiego, z wyjątkiem powiatów: krośnieńskiego, Krosno, sanockiego, leskiego, bieszczadzkiego świętokrzyskiego lubelskiego, poza wschodnimi powiatami Afrykańskie upały w Polsce 2022 - kiedy i gdzie?! Będzie prawdziwe piekło! [PROGNOZA] Kiedy koniec upałów w Polsce? Upały w Polsce będą trwały co najmniej przez dwa tygodnie. Według długoterminowej prognozy pogody dopiero 13 sierpnia poczujemy chłodniejsze powietrze. Temperatura spadnie średnio do 20 stopni Celsjusza. Wtedy też przez kilka dni może padać deszcz. Kiedy będzie padać? Deszcz i burze również będą obecne w Polsce. Od piątku (22 lipca) Europę zdominują płytkie, letnie niże, w których występują bardzo dobre warunki do formowania się frontów burzowych i piętrzenia chmur. Powinniśmy przygotować się na obfite opady deszczu. Wiatr, w porywach, powieje nawet do 100 kilometrów na godzinę! Musimy uważać również na grad. Pasażerowie uwięzieni w rozgrzanym pociągu bez klimatyzacji. Musieli wybijać szyby! [WIDEO] Sonda Lubicie upalne lato? Kocham słoneczny vibe! Wolę niższe temperatury Chapter Text — Jestem teraz tylko kurierem, Rufus, mówiłem ci. — Przyjęliśmy do wiadomości. Jesteś zaproszony właśnie dlatego. — Masz paczkę do nadania? — Nie, ale... — ...więc wychodzę. — ...potrzebujemy twojej rady. Strife, zaskoczony, zatrzymał się w pół ruchu. — Tak? — podejrzliwy ton. — Rząd nie może pozwolić, aby komunikacja była w rękach jedynie prywatnej firmy, państwo powinno gwarantować obywatelom obsługę pocztową – niedługo zamierzamy przywrócić państwowe usługi doręczycielskie – i chciałbym cię zapytać... o logistykę. Istniejące połączenia, najszybsze, najbezpieczniejsze, ilu ludzi trzeba będzie zatrudnić do ochrony et cetera. — Mam ci pomóc w budowaniu konkurencji dla mojej firmy? Shinra potrząsnął głową. — Nie nam. Państwu. Musimy odbudować struktury, nie udawaj, że tego nie rozumiesz. Twoja firma może spokojnie skupić się na nietypowych, szybkich, tajnych albo niebezpiecznych zleceniach. Na rynku jest miejsce dla kogoś, kto doręczy przesyłkę i da gwarancję, że państwo do niej nie zajrzy. W oczach Clouda mignęła furia. — Proponujesz mi obsługę mafii i szarej strefy? — Niekoniecznie. Każdego, komu zależy na czasie i bezpieczeństwie dostawy. Oddziałów transplantacyjnych. Banków. Przeciwników ShinRy, paranoidalnie niedowierzających rządowi. Naszej firmy, jak zawsze. Jeśli otworzyłbyś sieć placówek, zatrudnił kurierów-ochroniarzy w każdej miejscowości, to stworzyłbyś alternatywny system dla tego państwowego, który powinien konkurować właśnie czasem, bezpieczeństwem i możliwością wysłania paczki nawet w... niebezpieczne rejony. Za to ceną odbijesz sobie zmniejszenie ilości zleceń. Plus, nim państwowa poczta zacznie działać naprawdę skutecznie, minie trochę czasu, zdążysz znaleźć niszę albo się przekwalifikować, albo nawet wygrać przetarg na zlecenia państwowe w okresie przejściowym... Chłopiec wybuchnął nagle cichym śmiechem. — Dajesz mi biznesowe rady, Rufus? Za friko? I sądzisz, że uwierzę jednemu słowu? — Po prostu pomyśl logicznie, dojdziesz do... — Jeśli Reeve uzna, że to dobry pomysł i się do mnie zgłosi, chętnie pomogę. Rządowi. Państwu. Nie ShinRze. Prezydent przytaknął. — W porządku. Zadzwoń do Reeve'a, jeżeli wolisz sprawę omówić z nim. To bez różnicy. Wszyscy pracujemy razem dla wspólnego dobra — dodał gładko. Spojrzenie rzucone mu przez chłopca było pełne niedowierzania. — Bez różnicy — prychnął gorzko — ale co do Reeve'a mam pewność, że przekaże parlamentowi wszystko, co mu powiem, że nic nie knuje za moimi plecami. — Cloud, nigdy bym... — Nie kłam. — Przysię... — Nie przysięgaj, nie obiecuj. Mam mdłości, ilekroć to robisz. Wychodzę. Oczy Rufusa zwęziły się w szparki. — Naprawdę? Interesujące, że nie masz takich problemów rozmawiając ze zdrajcą, szpiegiem, podwójnym agentem — głos był przepełniony ironią, skrywającą złość. — Jak śmiesz?! Strife w ciągu sekundy wyciągnął miecz, turki chwycili za broń, Shinra tylko się zaśmiał. — Śmiało, zaatakuj, zabij, Cloud. Premiera rządu. Pokaż nam tę słynną samokontrolę SOLDIER. Ciekawe, czy Denzel i Marlene będą cię jeszcze rozpoznawali, kiedy wyjdziesz z więzienia... o ile to nie będzie dożywocie. Moment ciszy. Wielkie, wściekłe oczy chłopca. — Powinieneś umrzeć. W jego tonie było coś z naiwnej desperacji. Jakby ciągle się łudził, że życie bywa uczciwe. Niekiedy takie zachowanie rozbrajało prezydenta, który lubił o sobie myśleć, że jest wyjątkowo pobłażliwy wobec „bohatera Gai". Ale nie dzisiaj. Dzisiaj był zirytowany jego ślepym na wszystko uporem, tudzież tym, że jak zwykle ostatnio korporacja musiała otwierać mu oczy, wymuszać działanie – dla jego własnego dobra, bahamucia krew, w końcu. — To Planeta, której tak gorliwie służymy, pozwoliła mi żyć, pamiętasz? Poza tym, wielu z tych, co żyją, zasługuje na śmierć, a jeszcze więcej z tych, co pomarli, zasługuje na życie. Nie szafuj śmiercią, Cloud. Nie chcemy przecież, żebyś skończył rezając miasteczka w imię wymierzania sprawiedliwości. Strife przez chwilę wyglądał na człowieka w środku długiej sesji tortur. Tak też zresztą się czuł. Nie mógł zabić Rufusa, nawet wpływy WRO nie wyciągnęłyby go z więzienia, mieli w końcu demokrację, jednak cios był o wiele zbyt dotkliwy, by zbyć go wzruszeniem ramion czy rzuceniem „tito mi to" w przestrzeń. Zmusił się do odprężenia, schował miecz, okręcił na pięcie. Drzwi były kilka kroków za nim. — Chciało ci się kiedyś liczyć — wysyczał nagle, nie odwracając głowy — jak wiele miast, dzielnic i ludzi zabił... zamordowała twoja firma? A ilu pozostawiła żywymi, ale pozbawiła... — wahanie. — Tak czy siak. Umiałbyś powiedzieć, w imię czego? Nie oczekiwał odpowiedzi. Ewentualnie prostej obrony: to nie nasza wina, to wszystko za rządów naszych poprzedników. Chcieliśmy dobrze. Nie mieliśmy wyboru. — W imię władzy. Bogactwa. Spokoju. Ambicji — głos był kompletnie płaski, jak gdyby Shinra czytał książkę telefoniczną. — Ciekawości. Pasji tworzenia, odkrywania. Chciwości życia. Być może to są niektóre z przyczyn dla których... wykorzystaliśmy Planetę. I nadużyliśmy powierzonego nam przez współobywateli zaufania. Przyznajemy, że kompania ponosi za to odpowiedzialność. Może powinieneś zapytać szefa WRO, skoro jego odpowiedziom bardziej ufasz. Może powinieneś zapytać siebie. Nie zapominaj, Cloud, że to była nasza firma. Brałeś udział w tłumieniu kilku... aktów niezadowolenia, czyż nie? Strife powinien mieć ochotę krzyczeć, przebić Rufusa mieczem i rozsmarować jego szczątki po całym gabinecie. To byłoby normalne. Ale odkrył, że jedyne, co ma w sobie, to gorycz czy smutek. Może jedno z drugim. Współobywatele wybrali w końcu jego rozmówcę swoim posłem, a potem przyklasnęli, gdy ogłoszono go szefem rządu. Poza tym, mężczyzna miał trochę racji: wszyscy w pewnym momencie dali się uwieść marzeniom o lepszym życiu w cieniu reaktorów. „Jestem zmęczony" pomyślał „to wszystko, muszę wziąć urlop, polityczne sprawy Edge'u nie są moim problemem, do wszystkich demonów. Mam być oparciem dla Tify i dzieciaków, żyć, uśmiechać się, to wszystko". — Ta. Nie jestem zainteresowany dalszym ciągiem — otworzył drzwi. — Ale jeżeli pytasz — ton prezydenta zmiękł nagle, stał się aksamitny, mniej automatyczny — o to, dlaczego ja — chłopiec zatrzymał się w pół kroku, słysząc zmianę zaimka — zniszczyłem twoje życie, pozwoliłem, by ludzie nazywający siebie „naukowcami" eksperymentowali na tobie, wstrzyknęli komórki Jenovy, napompowali mako, więzili przez lata, zniszczyli tożsamość, traktowali jak rzecz, przeprowadzali testy wytrzymałości, operacje, zabili nielicznych ocalałych z pogromu Nibelheim... Cloud chciał mu przerwać już od dłuższej chwili. Odwrócił się, znów był zwrócony twarzą do Shinry, ale nie mógł wypowiedzieć słowa. Obrazy. Wspomnienia – jeśli te poszarpane kawałki sennych koszmarów można nazwać „wspomnieniami". I Sephiroth, zawsze on, stojący pośród płomieni. Tylko wizja, chociaż pamiętał – albo przypuszczał – że ranni jęczeli, ogień trzaskał, wszędzie rozchodziła się upiorna woń spalonych ciał, krwi, materii. Wizja oraz rozpacz, poczucie zdrady, przerażenie. Rufus twierdzi, że to było w imię wymierzania sprawiedliwości? — Oni nic nie zrobili — szepnął. Jakaś chłodna część jego umysłu zastanawiała się, czy rozmówca zapamiętał nazwę miasteczka tylko ze względu na ich wychuchanego Srebrnego Demona. — W rzeczy samej. To byli całkowicie niewinni ludzie. Ty i Zack byliście nawet oddanymi pracownikami korporacji. — Przestań — wydusił wreszcie Strife, chaotyczny potok słów wypłynął w chwilę później — skąd wiesz, nie powinieneś, nie wiedziałeś wcześniej, ja sam nie pamiętam... — Udało mi się wreszcie odnaleźć i sprawdzić całe archiwa. Szczególnie te powiązane z Hojem. Nie chciałem drugiego buntu Deepgroundu. Cloud — głos Rufusa przypominał teraz rzeczywiście płynne złoto — tobie chodzi o to drugie pytanie, oczywiście. Lecz, obawiam się, nie mam specjalnie pocieszających odpowiedzi. — Nic mnie obchodzą. — Nawet wymawiając te słowa chłopiec słyszał, że nie brzmią zbyt prawdziwie. — To nie byłeś ty — odwrócił standardowy argument przeciwnika — nie masz żadnych odpowiedzi. — Cloud — wciąż ten sam, kojący ton — podejdziesz tutaj, proszę? — Czemu? — Żebyś mógł usiąść. To trochę potrwa. — Nie jestem zainteresowany. — Nie chcesz się dowiedzieć, Cloud? Nadal uciekasz od prawd... — Zamknij się — Strife był wściekły, znowu. — Nie masz prawa — zabrakło mu słów. Prezydent wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał. — Masz rację — przyznał wreszcie. — Nie mam żadnego prawa. Ale ty i tak nie wierzysz, by to mnie powstrzymało, prawda? Więc czemu nie przestaniesz udawać, że tobie z kolei nie zależy, nie siądziesz i mnie nie wysłuchasz? — Tak czy siak. Moje wyjście cię powstrzyma. Chyba, że będziesz rozmawiał ze ścianą — warknął chłopiec, przyrzekając sobie, że tym razem, niezależnie od wszystkiego, przekroczy ten przeklęty próg. — Prawda jest taka, że w sprawie incydentu w Nibelheim decyzję podejmowała cała Rada. I podjęto ją bez głosu sprzeciwu. Bez protestów, bez dyskusji. Chcesz wiedzieć, w imię czego? W imię świętego spokoju, w imię oportunizmu, w imię tego, że żadnego z nas ani trochę nie obchodziliście. Że byliście tylko numerkami, nazwiskami, kolejnym świstkiem papieru, kolejnymi nieistotnymi ludźmi, kolejną własnością firmy, którą trzeba było rozdysponować. W imię tego, że nawet nie pamiętałem twojego imienia i gdyby nie późniejsze... wypadki, nie skojarzyłbym cię w ogóle z tajną uchwałą o tysięcznym numerze. Strife zawrócił po pierwszym zdaniu. Przystawił sobie krzesło, położył nogi na stole, wyglądałby nonszalancko, gdyby nie wpatrywał się tak intensywnie w czubki własnych butów. Shina ciągnął: — Miałem wtedy kilkanaście lat, ale to nic nie zmienia. Byłem wiceprezydentem. Nawet siedmiolatek by wiedział, co oznacza jego zgoda. Wysłałem cię do piekła moją sygnaturą, Cloud, i kompletnie mnie to nie obchodziło. Możesz mnie traktować tak samo, jak potraktowałbyś całą obsługę laboratorium, jak Sephirotha, jak mojego ojca. Bo to byłem ja. Między innymi, ale wystarczająco. Mogłem nie podpisywać, komu jak komu, ale mnie niewiele groziło. I za to mogę cię osobiście... — mężczyzna nabrał powietrza, cicho, nosem, lecz tyle wystarczyło, aby ktoś po kąpielach w mako zauważył. — Cloud, przepraszam. Przepraszam. Nie zrobiłbym tego teraz. Żałuję, że musiałeś – że tam byłeś. Przepraszam. Wspomniany miał ochotę coś rozwalić. Albo zasypać Rufusa pytaniami. Jednak nie zamierzał mu dawać tej satysfakcji. Wpatrywał się po prostu w wielkie okno za plecami rozmówcy. Słońce wpadało do pomieszczenia, niebo było błękitne, poprzecinane żurawiami budowlanymi, bo przecież Edge się rozwijał. Ładny dzień, pomyślał chłopiec, kompletnie bez związku z dyskusją, ale nie mógł się skupić na niczym innym. Ładny dzień. Planeta jest szczęśliwa. Jutro też będzie ładnie. Pójdą z dziećmi na spacer. To się przecież jakoś liczy, że się żyje i się widzi, że jest ładna pogoda, że się widzi te żurawie, te bloki, że się widzi jak cienie na tym ifrycio drogim garniturze prezydenta przesuwają się, łamią, znów łączą, kiedy tamten wyciąga rękę, a potem zastyga z dłonią tuż przy twojej dłoni? — Co robisz? — spytał Strife głosem, który w jego własnych uszach zabrzmiał zbyt głucho, zbyt gardłowo, na skraju wybuchu. Ale ton był spokojny. Shinra zacisnął wargi, nim odpowiedział ostrożnie: — Wbiłeś sobie paznokcie w skórę. Chłopiec w pierwszej chwili chciał wybuchnąć śmiechem, tak nieprawdopodobnie to zabrzmiało. Zaciskać pieści? Dlatego, że prezydent korporacji, której nienawidził, prezydent, którego także zresztą nie darzył ciepłymi uczuciami, mówił mu coś, co wiedział od dawna? Bezsens. Dla firmy się nie liczył. Jasne, dla firmy, jak się okazało, tak naprawdę nie liczył się nawet Srebrny Demon i SOLDIER pierwszej klasy, co dopiero byle żołnierzyk oraz garść cywilów. Jednak spojrzał na swoje ręce. Pod paznokciami zaczynała zbierać się czerwień. Rufus nie kłamał. Tym razem. Cloud uświadomiwszy sobie, rozluźnił palce bez trudu – ostatecznie naprawdę nie było powodu – po czym spróbował zetrzeć krew. Niezręcznie, zdał sobie sprawę, lecz w następnej sekundzie uznał, że także to nic go nie obchodzi. Shinra służył chusteczką. Białą, jedwabną, z wyhaftowanym, ani chybi ręcznie, monogramem. Strife zignorował wyciągnięty przedmiot, na co prezydent odpowiedział zignorowaniem jego oczywistej niechęci i po prostu wytarł mu środek dłoni. Chłopiec mógł wstać i wyjść, mógł przytrzymać drugiego mężczyznę, ale jakoś nie zdołał znaleźć w sobie dość woli. Jego uwaga znowu pomknęła do nieistotnych szczegółów. Takich jak pogoda, jak buty, jak fakt, że zostawił ślady na jasnym parkiecie, że sprzątaczki będą miały robotę, że była taka piosenka, którą w Nibelheim albo i poza nim, śpiewano dzieciom i że jej nie pamięta. Nie całą. Spróbował zanucić, w słowach było coś z pogodą, na pewno. Prezydent nadal siedział obok, wychylony w jego stronę, ale to nie miało znaczenia, nie zależało mu na jego opinii; zresztą, bardzo niewiele miało, kiedy nagle pogrążał się w swoim umyśle. A teraz się bał niekontrolowanej fali wspomnień, bo te będą, wiedział, powiązane z eksperymentami i laboratorium. — Tarajtaa-ta, tajrarajrajtajtaj, tajraraj pogoda – a jak będzie słońce i pogoda, słońce i pogoda, pójdziemy se z kimś tam do ogrodu, pójdziemy se z kimś tam do ogroda, będziemy se... będziemy se... — Kwiatuszeczki zbierać — podpowiedział Rufus, jak zawsze spokojny, uprzejmy, absolutnie nie zdziwiony zachowaniem Strife'a. Wziął go za ręce. Tamten myślał leniwie, że powinien zaprotestować, bo nie chciał dotyku, bardzo nie chciał – Tifa mogła być dla niego czuła, nie Shinra, na litość, całe jego ciało napięło się w ciągu sekundy – ale znowu nie znalazł w sobie dość stabilnej siły psychicznej, aby zaryzykować. Jeśli zrobi coś nie tak z pewnością jego uprzejma podświadomość przeniesie go prosto w ręce Hoja oraz Sephirotha. Nie mógł do tego dopuścić, a już z pewnością nie w obecności człowieka, którego dobrych intencji, ujmując rzecz eufemistycznie, nie był pewien. Już lepiej było pozwolić na tę fałszywą, wyrachowaną czułość, zwłaszcza, że prezydent i tak nie miał z niego teraz żadnego pożytku. — Przepraszam — w głosie Rufusa pobrzmiewało zmęczenie. — Przepraszam, przepraszam, przepraszam. To już minęło. Nie zrobię tego więcej. Nikt nie zrobi. Jesteś za silny, jesteś wolny, zawsze w końcu się uwolnisz, prawda? Niewielu to umie — cień goryczy, zaraz przemijający. — Nikt nie uruchomi żadnego przeklętego programu eksperymentów ponownie, nie obiecuję, ale zrobię wszystko, żeby tak było. Cloud, przepraszam. Nie musisz mi wybaczyć, ale gdybyś mógł... to proszę. Ironia losu, pomyślał młodszy mężczyzna. Od wielu lat to on był tym błagającym o wybaczenie, w snach, w marzeniach, na jawie, czasem udając, że już go nie potrzebuje, czasem przekonany, że już je dostał – a teraz ktoś odwracał zasady gry. Teraz on mógł zdecydować i przez chwilę poczuł z całą siłą pokusę władzy. Tamten sam przyznał się, że go zranił. Co stało na przeszkodzie wysyczeć, szepnąć, powiedzieć spokojnie, krzyknąć... tak czy siak: „nigdy go nie dostaniesz"? Co stało na przeszkodzie wybuchowi nienawiści, a potem sączeniu jej przy każdym spotkaniu? Ostatecznie, ostatnio rzadko miał na kim wyładowywać swoje niejasne poczucie żalu, złości, zdrady. — Wiem, że moje „przepraszam" nic nie zmieni, ale byłoby chyba jeszcze gorzej uznać arbitralnie, że nie potrzebujesz moich przeprosin — ciągnął prezydent — proszę, Cloud. Proszę, jeśli istnieje coś, cokolwiek, co mogłoby ci pomóc, tylko powiedz – Cloud, przepraszam. Strife naprawdę zaczął zastanawiać się nad odpowiedzią. Może mógłby coś dostać od Shinry, wreszcie nie jako pożyczkę czy podarek, ale słusznie należne odszkodowanie? Może mógłby przyjąć oferowane tyle razy pieniądze, pracę, posiadłości, obietnice przynależenia. Ale odrzucił tę myśl – cokolwiek planował Rufus, z pewnością miał w tym osobistym interes, a chłopiec nie zamierzał wplątywać się w żadne sprawy korporacji. Nigdy więcej. — Gdyby pozycja w firmie mogła dać ci zemstę, zaproponowałbym ci miejsce w samej radzie nadzorczej, przywróciłbym Hoja do życia, żebyś mógł go zabić, wszystko, dałbym ci wszystko, żeby tylko przestało mnie... — prezydent urwał raptownie, po chwili ciągnął z mniejszą pasją. — Ale ty zawsze odmawiasz — frustracja zabarwiła jego ton. — Więc w końcu muszę spróbować: przepraszam cię i proszę o przebaczenie, po prostu. Strife miał ochotę się zaśmiać. Shinra przyznający się do braku opcji był zjawiskiem co najmniej rzadkim. Shinra mówiący wprost, czego chce, bez aluzji, manipulacji i miliona zasłon, takoż. Przemknęło mu przez głowę, że pozornie szczere przyznanie się do porażki również może być grą, ale po kilku sekundach uznał, że niespecjalnie go to obchodzi. Tak czy siak, to było przepraszam. Wyznanie winy, którą tamten mógł z łatwością ukryć. Więcej niż kiedykolwiek dostał od innych, więcej niż kiedykolwiek spodziewał się dostać. Rufus zasługiwał na coś w zamian. — Przeprosiny przyjęte. — Chłopiec wyrwał się wreszcie ze stanu otępienia i natychmiast odsunął. —Nie jestem nawet specjalnie zły. Mogę ci wybaczyć, jasne, skoro chcesz. Proszę. Jesteś zadowolony? Ukoiłem twoje sumienie, zaspokoiłem ego, tak czy siak, mogę już iść? Dasz mi spokój, chociaż na chwilę? — krótki, gorzki uśmiech. — Aż nie będę potrzebny – oczywiście, że byś dzisiaj tego nie zrobił, dzisiaj jestem twoim chłopcem z plakatu, osiłkiem, ochroną przed powrotami szalonych najemników, dobrym biznesem. Prezydent puścił jego ręce i obserwował, jak idzie w kierunku wyjścia. Dopiero, gdy Strife stał na progu, dorzucił: — Mylisz troskę z interesem. Nie jesteś aż tak istotny propagandowo, z Sephirothem będziesz walczył niezależnie od moich działań, a wszelkie propozycje pracy odtrącasz... Nie pozwoliłbym na kolejne eksperymenty z czysto etycznych przyczyn, a co do ciebie – obchodzisz mnie tylko i wyłącznie jako... interesujące towarzystwo. SOLDIER, sami w sobie, to pieśń przeszłości, nie jestem człowiekiem, który dbałby o ruiny albo pamiątki – ale dbam o to, co cenię, Cloud. Chłopiec odwrócił głowę, już za progiem, prawie zamykając drzwi. — Przemowa brzmiałaby znacznie lepiej, gdybyś pamiętał, że jestem człowiekiem, a nie ruchomym majątkiem firmy — zauważył. — Potraktuj to jako retoryczną radę za friko. Ale doceniam starania. Może nawet skorzystam z następnego zaproszenia na przyjęcie. I naraz coś go tknęło. Cała Rada podpisywała dyrektywy w sprawie Nibelheim, a kto jeszcze, poza Rufusem, był w owej Radzie? Czy aby nie – niejaki Tuesti? Który zapomniał jakoś wspomnieć o tym fakcie, który właśnie uznał, że nie musi przepraszać ani tłumaczyć, że lepiej, jeśli przemilczy... Poczucie zdrady (bahamucio bolesne, lecz niemal swojskie, zdradzali go już przecież niemal wszyscy ważni dlań ludzie) prawie go zamroczyło, nie na tyle wszakże, by powstrzymać trzeźwą konkluzję: Shinra wyspowiadał mu się tylko po to, by pogrążyć Reeve'a, ujawnić jego rolę, samemu wyglądać na szczerszego, żałującego, lepszego. Odniósł zresztą sukces, przynajmniej połowiczny: zaufanie Clouda do szefa WRO mocno spadło. Świadomość machinacji polityka sypnęła mu soli na świeżą ranę – więc zdradzono go podwójnie, on się dał zrobić w chocobo jak naiwny dzieciak, pomyśleć, że już prawie uznał prezydenta... Chłopiec pokręcił głową nad własnym frajerstwem. Najchętniej splunąłby na podłogę, wybił szybę, coś w ten deseń, ale w ten sposób narobiłby problemów tylko sprzątaczkom, wyszedł więc szybko, zadowalając się klęciem pod nosem. Jak na jeden dzień już dość się nahisteryzował. A jak będzie słońce i pogoda, słońce i pogoda,/bis pójdziemy se Jasiu do ogroda./bis Będziemy se, fijołeczki smykać,/bis będziemy se ku sobie pomykać./bis Nawąchasz się ziela kwitnącego,/bis nasłuchasz się śpiewania mojego./bis Cóż mi przyjdzie z ty twojej śpiewności,/bis kiedy nie mam ku tobie wolności./bis Pokłońże się ojcu, matce do nóg,/bis a będziesz miał tę wolność dalibóg./bis Tekst piosenki: A jak będzie słońce i pogoda, słońce i pogoda, pójdziemy se razem do ogroda, pójdziemy se razem do ogroda. Będziemy se, fijołeczki smykać, fijołeczki smykać, będziemy se ku sobie pomykać, będziemy se ku sobie pomykać. Nawąchasz się ziela zielonego, ziela zielonego napatrzysz się liczka rumianego, napatrzysz się liczka rumianego. A jak będzie słońce i pogoda, słońce i pogoda, pójdziemy se razem do ogroda, pójdziemy se razem do ogroda.

a gdy będzie słońce i pogoda